De Vecht die ontspringt in het Duitse Münstertal en uitmondt in het Zwarte Water bij Zwolle. Over die Vecht gaat Wandelen in het Vechtdal van Max Krijger en aan die Vecht ligt Vilsteren met haar sinds 1987 van rijkswege beschermde dorpsgezicht.

Bij herberg De Klomp begint de route. Tussen de Vilsterse korenmolen, de heilige Willibrorduskerk en Huis Vilsteren door leidt die gelijk het bos in, het Gravenpark, waar vogels het hoogste woord hebben en bomen hoog afsteken tegen de blauwe lucht met wolken. De wind ruist door hun toppen.

Na een lus doorkruist de route opnieuw het landgoeddorp, kort maar, want klein, en voert dan over een brede zandweg, langs Erve Nienes, waar koeien rond het huis grazen, naar een oude rivierarm van de Vecht.

Langs onverharde en halfverharde wegen slingert de wandeling licht glooiend met een boog naar een volgende boerderij met veel stallen en weinig bedrijvigheid. Een vijftiental koeien liggen er in een wei. Zo veel vogels als er in het bos klonken zo weinig horen we hier.

Dan leidt de wandeling opnieuw het bos is, over de Zwarte Belt, een hoge heuvel waar de bomen nog bijna kaal zijn en het groen van de graslanden eromheen kleur geeft.

Langs hekken om grote tuinen lopen we richting de Bosweg waar linksaf verspreidstaande vakantiehuizen uit de jaren zeventig uitkijken op een buurt van stacaravans op een camping, paradijzen van vaste gasten elk op nog geen handvol deciare.

Weer linksaf komt de wandeling langs Huize Hessum, naast een boerderij die voor de belangrijkste inkomsten voor de bewoners van het huis zorgt. Daarnaast runnen ze in hun landhuis een bed & breakfast.

Voorbij de weg tussen Dalfsen en Ommen loopt de route grotendeels door bossen met af en toe uitzicht op een wei met grazend vee. Heerlijk rustig is het hier.

Aan de Oude Hammerweg staat het woonhuis van een boerderij uit 1952 fier overeind met een blinde wand afgedekt met plastic. “Daar ligt de boerderij, of wat er nog van over is,” wijst de bewoner naar een heuvel fijngemalen puin. “Het wordt een vier-onder-één-kap, maar ze kunnen het niet met elkaar eens worden.”

Met de Rood voor Roodregeling van de provincie zou de boerderij in drie woningen veranderd worden, voor hem en zijn twee zoons. Omdat het dorp niet mag uitbreiden, komt er een woning bij, maar er zit een kink in de kabel. “Wonen op een landgoed is niet altijd een voordeel,” aldus de man.

De wandelroute loopt bij hem vandaan het bos weer in, waar vogels fluiten en vlinders en hommels rondvliegen. Naaldbomen botten uit met kleine fonteinen van groene naalden.

Voorbij de spoorlijn, lopen we langs een wetering en voorbij een meertje waar het water zo helder is dat we drie beelden ineen zien: weerspiegelende wolken, drijvende blaadjes en een zandbodem met gezonken takjes en naalden.

Het laatste deel van de route voert om de Grote Esch, langs de Vecht waar schapen en lammeren grazen en luieren. Over paadjes leidt het naar een decoratieve kluizenaarshut, om een meer naar een theekoepel zonder thee maar met uitzicht over het dorp.

De molen, de kerk, een rietgedekte boerderij, een trekker en ooievaars op het omgewoelde land. Prachtig. Langs de brede zandweg van enkele uren geleden lopen we terug naar de herberg.